Kinderfeestjes verpesten

door Manne

De arrestaties naar aanleiding van protestacties rond de intocht van Sinterklaas vanwege de racistische ondertoon van het karakter van 'Zwarte Piet' heeft veel stof doen opwaaien. Beelden van hoe de politie een weerloze jongeman die geen tekenen van geweld of gevaar toont, met harde hand onder bedwang houdt hebben de ronde gedaan en de emoties hoog doen oplopen.

Het is niet het eerste incident rond Sinterklaas en de beladen symboliek eromheen. Eerder dit jaar kwam een groothandel in opspraak vanwege de benaming van Schmink, bestemd voor het Zwarte Piet karakter. Ik heb geen sterke gevoelens over Sinterklaas. Als kind was ik blij als ik kadootjes kreeg, kon ik het snoepgoed waarderen (nog steeds) en ook in Suriname, waar we sinds jaar en dag een donkere President hebben en meer dan 90% van de bevolking een huidskleur heeft die dichterbij van Zwarte Piet dan van Sinterklaas komt, kwamen de beide figuren trouw langs de scholen. Er is geëxperimenteerd met een donkere Sinterklaas-achtige figuur "Gudu Gudu Pa", die in een koriaal over de rivier komt aangevaren en de feestdag is omgedoopt naar 'kinderdag', omdat het tenslotte om de kinderen gaat. Kerstfeest is meer het cadeaufeest bij ons in de familie aan beide kanten van de Atlantische Oceaan en zijn knechten zijn elfjes en geen donkere dansers in kleurige pakjes met leggings aan.


Het is grappig hoe de drang naar politieke correctheid een deel van de Nederlandse bevolking ertoe heeft bewogen om Piet's huidskleur af te doen als roet van de schoorsteen. De schoorsteen heeft Piet blijkbaar ook frivole danspasjes, gezwollen lippen, kroes haar, een accent en overdreven nederigheid aan zijn patroon bijgebracht.


De reactie op een actievoerder die door de politie met overdadig geweld en totale minachting voor zijn grondrecht op meningsuiting onder artikel 10 van de Nederlandse Grondwet, artikel 10 van het Europees Vedrag voor Rechten van de Mens en artikel 19 van het Internationaal verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten wordt afgevoerd en gearresteerd, is dat hij 'een kinderfeestje aan het verpesten was'.

Nogmaals, de discussie of Zwarte Piet wel of niet racistisch was is er een waar ik geen belang bij heb of sterke gevoelens erop na houd. Logica en empathie neigen mij ertoe om de argumenten van degenen die zich gekwetst voelen door beelden van een donkere man, geknecht door een man met een Europees uiterlijk en het geheel als denigrerend ervaren, met respect en sympathie te benaderen, maar het is niet mijn gevecht. De inbreuk die gemaakt wordt op het recht van vrijheid van meningsuiting, onschendbaarheid van het lichaam en vervolgens goedgekeurd en geprezen wordt onder het mom van bescherming van een kinderfeestje, doet mij echter denken aan eerdere kinderfeestjes waarbij degenen met een donkere huidskleur aan het kortste eind trokken, of het langste eind bungelden.


Lynchings in het zuiden van de Verenigde Staten van Amerika, zoals die van Lige Daniels, op 3 augustus 1920, waren een familieaangelegenheid. Picnic's met het hele gezin werden georganiseerd rond het ophangen en/of verbranden van mannen met een donkere huidskleur. Deze 'kinderfeestjes' zijn van een ver extremer karakter en de herinnering eraan is voor alle betrokkenen pijnlijk, evenals voor niet betrokkenen, wiens rechtsgevoel erdoor geschaad wordt. Het is niet hetzelfde als het kinderfeestje waarbij iedereen snoep krijgt van de Goedheiligman. Het is niet eens vergelijkbaar. Maar de reden dat ik het hier aanhaal, is omdat we ons niet moeten verschuilen achter drogredenen wanneer het aankomt op de bescherming van mensenrechten zoals de vrijheid van meningsuiting. We kunnen en moeten geen discussies uit de weg gaan door ons achter onze kinderen te verschuilen. Want de vormende taak als opvoeder brengt mee dat kinderen niet eenzijdig en klakkeloos een verkeerd beeld gevoed moeten worden, althans, dat er geen recht bestaat om de belangen van degenen die daarvoor kiezen te stellen boven het recht om vrij van politiegeweld een afwijkende mening uit te spreken.

En nu weer terug naar mijn heerlijke Chocoladeletter. Alvast een vrolijk Sinterklaas.

anne







Welingelichte bronnen hebben mij gemeld dat binnenkort een Sinterklaas gedicht van de hand van Broeder Iman de ronde zal doen.

De buurt van de vrede

In een buurt waar iedereen familie was van iedereen, groeiden een aantal neven op. Ze konden het goed met elkaar vinden, ondanks dat de buren/familieleden van de vorige generaties vaak ruzie met elkaar maakten. Zodra de een wat geld verdiend had, wilde hij de dienst uitmaken in de buurt. Af en toe werd iemand agressief en het leidde tot grote ruzies waar iedereen bij betrokken was. Na een heel grote ruzie, had men er genoeg van. Dit kon niet zo langer. Dus kwam men tot een beslissing: alles wat de buurt binnenkomt, alles wat verdiend wordt, iedereens inkomsten gaan in een grote pot. Elke oom of neef mag dan mee gaan beslissen wat er met dat geld gebeurd. Zo gezegd, zo gedaan. Het ging beter in de buurt. De ruzies werden minder. Er kwam goede verlichting in de straat, er werd een voetbalveldje aangelegd, waar de neefjes opgroeiden en de band was goed. De neefjes werden neven en ze kwamen met een nog beter idee. Als ze in plaats van een pot voor het geld van de buurt, samen in een huis zouden wonen en achter op het erf een bedrijfje zouden starten, zou er helemaal nooit meer ruzie kunnen ontstan. Zo gezegd, zo gedaan.

Een tijdje ging het goed. Het bedrijfje groeide uit, verre neven melden zich aan en de omliggende straten wilden allemaal het model van de buurt volgen. Iedereen was welkom, iedereen mocht meedoen. De neven gingen overal samen. Op familievergaderingen stuurde ze een neef erheen, die voor iedereen sprak. De hele stad wilde zaken doen met de neven. Ze gaven adviesen aan de buurten waar het minder ging. De beveiliging van de stad werd voor een deel door hun betaald.

In het huis en het bedrijf van de neven gaat het de laatste tijd minder. Het blijkt dat sommige neven 12 uren per week werken, meer werk binnen brengen en meer verkopen dan de anderen. Sommige van de neven beginnen veel later met werken, stoppen veel eerder met werken en verdienen minder. Ze lenen heel veel geld bij de rijkere neven en bij andere bedrijven uit andere buurten. Van het weinige dat ze verdienen, stoppen ze minder in de pot dan ze eigenlijk zouden moeten. Zullen de rijke neven de arme neven uit het huis schoppen? Zullen ze blijven beschermen als geldschieters uit de andere buurten hun geld komen ophalen? Blijft alles vredig?

Wie weet. Ondertussen volgt de hele stad het gebeuren op de voet. De spaarcentjes van de hele buurt en van de buurten eromheen zijn gebruikt voor leningen aan het bedrijf. En de luie neefjes kunnen het voor iedereen verpesten. Niemand leent meer geld aan niemand. Iedereen maakt zich zorgen. In plaats van te werken, blijft men de rijke neven aankijken voor een oplossing.

De Arabische lente, zoete koek is plakkerige troep‏

De berichtgeving via de media over de Arabische revoluties is eenzijdig, partijdig en onjuist. Zo zouden Twitter en Facebook de val van jarenlange dictatuur veroorzaakt hebben, zou het allemaal op een vredige manier gebeurd zijn en hebben de monsters plaatsgemaakt voor een bottom up democratie. Het is een aantrekkelijke fabel, maar desalniettemin een fabel. Als er iets euforie verdient, is het geen zege van de democratie, maar een overwinning van het imperialistisch opportunisme, in ere hersteld en terug van nooit weggeweest. In een korte periode is Egypte van belangrijke handelspartner, strategische partner en favoriete budget vakantiebestemming door de opiniemakers verandert naar een horrorshow van een corrupt totalitair regime. Gadhaffi werd van een tot inkeer gekomen, schadevergoeding ophoestende vriend van het westen en voorbeeld voor Afrika, meteen weer bekroond tot een gevaar voor de veiligheid en de belichaming van het kwaad. Begrijp me goed, ik keur elke vorm van dictatuur ten strengste af. Wat er bij mij niet ingaat is dat onze regeringen informatie delen, wapens en middelen verschaffen aan en diplomatieke banden onderhouden met nieuwe regimes, die met geen enkele andere legitimiteit dan die waarmee Mubarak en Gadhaffi regeerden, namelijk puur geweld, zichzelf de macht hebben verschafd over hun land en volk. Het beeld van democratie en vrede, gaat in mijn gedachten niet samen met 50.000 doden. Om het in perspectief te plaatsen: ongeveer de helft van de troepenmacht die op het hoogtepunt van de oorlog in Afghanistan door Amerika werd gestationeerd, destijds beschouwt als een van de meest dramatische escalaties van een militair conflict in de geschiedenis van moderne oorlogsvoering. Mijn beeld van een overwinning van democratie en vrede, is niet dat van rebellen die een stad binnen trekken en hun overwinning vieren door met volautomatische wapens in de lucht te schieten. Volautomatische wapens en verspilde kogels die van u en mijn belastinggeld gekocht zijn. Mijn beeld van een overwinning van democratie en vrede, gaat enigzins gepaard met verkiezingen. In het verleden zijn de randen van de inbreuk op souvereiniteit in het teken van democratisering opgezocht. Zo werd in het geval van Panama de nieuwe Panamese President beëdigd op een Amerikaanse militaire basis. En werd Aristide vanuit ballingschap ingevlogen om Cedras te kunen verjagen. Maar het zonder al te veel beleid erkennen van rebellenbewegingen die nog niet het gehele land bezet hadden, het betitelen van een militair regime als democratisch en het massale circus van onwaarheden eromheen, is nog nooit op zulke grote schaal vertoond.

Stevig in het zadel

Terwijl de media druk de Republikeinse primaries aan het volgen zijn, wordt er gespeculeerd over de Presidentsverkiezingen van 2012 en de positie van Barack Obama. Herverkiezing van een zittende President is in Amerika eerder de regel dan de uitzondering en de geschiedenis leert, dat een President zelden in moeilijkheden wordt gebracht door alleen maar de kandidaat van de andere partij. De grootste bedreigingen komen vanuit het eigen kamp. Zittende Presidenten die niet herkozen werden, traden zelf terug (zoals Theodore Roosevelt en Lyndon Baines Johnson) of werden gesloopt door een primary challenge (zoals Jimmy Carter door Ted Kennedy). De primary challenge voor Obama zou moeten komen van een formidabele tegenkandidaat. Iemand van het kaliber van Hillary Clinton of John Edwards. De politieke carriere van John Edwards ging na de bekentenis van een affaire, een buitenechtelijk kind en het overlijden van zijn trouwe, terminaal zieke, oudere, rijkere, strategisch beter onderlegde en onder financiële donoren beter geliefde echtgenote steeds harder bergafwaarts. Hillary Clinton heeft haar handen vol met het ministerie van Buitenlandse Zaken en lijkt het zowaar naar haar zin te hebben.

De pieken en dalen van de Hossana en Kruisigt Hem koren hebben nog nooit zo afwisselend en zo luid geklonken voor een zittende President als nu. Elke week wordt Obama tot Koning gezalfd of vervloekt. Hij heeft nog geen blijvend herstel van de economie weten te realiseren, maar afhankelijk van wie het oordeel uitspreekt, is hij toch een stille held vanwege zijn ingrepen op cruciale momenten. Hij heeft het Health Care stelsel hervormt en weet zelfs met een Republikeins Congress de wijzigingen overeind te houden. Hij heeft brede hervormingen doorgevoerd in de financiële sector, zodanig dat zelfs Hedge Funds legendes als George Soros een stapje terug moesten doen. Hij heeft Osama geliquideerd en Al Qaeda ernstige schade toegebracht en Amerika is onder zijn bewind tot nu toe ontkomen aan ernstige terroristische aanslagen. Op oorlogsgebied heeft hij zijn belofte van een terugtrekking uit Irak waargemaakt en Amerika weten te weerhouden van een kostbare langdurige betrokkenheid in Libië. De critici vallen zowel van links als van rechts aan, omdat hij te veel geld uitgeeft, te weinig banen heeft weten te scheppen en te weinig voor de achtergestelde groepen heeft betekend. Republikeinen vinden hem te links en een deel van de Democraten vindt dat hij te veel weggeeft aan rechts.

Barack Obama zal in 2012 niet het onbeschreven canvas zijn waarop iedereen hun eigen hoop kan projecteren. De campagne zal ook anders gevoerd worden. Hij zal zich niet kunnen onttrekken aan de politieke worstelingen en de vuilsmijterij. Vooralsnog lijkt het echter dat hij stevig in het zadel zit. Rick Perry, Michelle Bachmann en Mitt Romney zijn niet de formidabele kandidaten die een zittende President makkelijk aan het wankelen zullen brengen, ongeacht hun populariteit binnen hun eigen partij. Jon Huntsmann is vooral interessant in 2016 en zal het binnen zijn eigen partij niet redden en tijdens de een op een strijd met zijn oude baas niet geloofwaardig overkomen, vanwege zijn baan als Ambassadeur in China onder Obama. De herverkiezing is nog een feit en de strijd is nog niet gestreden, maar het is lang niet zo spannend als de constante berichtgeving doet vermoeden.

Inval Den Haag

De minachting van Politie Haaglanden voor het internationale recht en daarmee elk gezag buiten dat van haar eigen organisatie is ronduit walgelijk. Artikel 22 van het Weens Verdrag voor Diplomatiek verkeer bepaalt niet alleen de onschendbaarheid van het terrein van de diplomatieke missie, maar in lid 2 roept het zelfs een bijzondere zorgplicht op voor de ontvangende staat, in dit geval Nederland, om elke inbreuk op de waardigheid te voorkomen. Onverkort wordt in artikel 30 het geheel aan bepalingen dat betrekking heeft op het terrein van de missie, van toepassing verklaard op de privé verblijfplaats van de diplomaat en al zijn bezittingen.
Politie Haaglanden maakt onderdeel uit van de Nederlandse overheid en is als bestuursorgaan onderdeel van de Nederlandse staat. De verplichtingen die het verdrag opleggen, zijn dus geen aangelegenheid beperkt tot het Ministerie van Buitenlandse Zaken, maar zonder meer van toepassing op de Politie. Het verdrag is niet voor tweëerlei uitleg vatbaar op het punt van onschendbaarheid. Op het moment dat de diplomaat zich als zodanig had geïdentificeerd, had de Politie verontschuldigingen moeten aanbieden en rechtsomkeer moeten maken. Bij twijfel had men hooguit contact kunnen maken met het Ministerie van Buitenlandse Zaken.
Het verweer omtrent de eigendom of registratie van de woning is totaal irrelevant. Het feit dat Politie Haaglanden zelfs een verweer probeert aan te voeren is een verdere schending van de waardigheid die men juist in het Verdrag heeft getracht te verankeren. Het betekent kort gezegd ofwel dat Politie Haaglanden zich geen onderdeel van de Nederlandse staat acht ofwel dat zij zich daar onderdeel van acht, maar van mening is dat zij boven wet en recht, zelfs boven internationale verdragen en het internationaal gewoonterecht staat. Dit is niet alleen uiterst beledigend, het is voor alle burgers die zich onder de jurisdictie van deze organisatie bevinden een uiterst verontrustende gedachte.

Desmond Kerk presents: Frogs in Boiling Water

copyright: Desmond Kerk

Desmond Kerk presents:

Surifatu heet Desmond Kerk welkom!

Wie is Desmond Kerk:

Desmond is een webdesigner/grafisch ontwerper uit Suriname die het maken van politieke satire als hobby heeft.

Vanaf heden zal zijn satire met de naam "Frogs in boiling water" ook op Surifatu te zien zijn.

Wij heten Desmond van harte welkom en zijn blij zijn inbreng.

Hier een paar meesterwerken van Desmond:

copyright: Desmond Kerk

Manne's World: The Ambassadors

A funny thing that happens in the group dynamic in our group of friends, is that because of the strong characters, strong opinions and heated debates, it is very difficult to take a loose position on anything. Any statement you make comes with a certain burden of responsibility and an ownership of both the argument and the view you take. Maybe, it is ego among men, just another way for the alpha's in a group full of tauruses to butt heads until one falls down exhausted and the other one is the proud owner of bragging rights and a weeklong concussion.

This brings about an interesting phenomenon. The ambassadorship. When say 'yes' to something, you own it forever, or so Ayn Rand famously wrote in her masterpiece The Fountainhead. Something similar happens with the Surifatu boys. When you open your mouth to say 'yes' to something, in our world, it is not like pressing the 'like' button on Facebook. It is the equivalent of flying your flag over that confirmation or support for a person, a movie, a book (not many books, a shocking amount of my very intelligent, very academic friends have a strong aversion to or phobia of, books), but mostly a sports team, an artist, an actor or an athlete. You become the spokesperson for it, him or her. You become its ambassador. This requires an astonishing commitment on your part, because you have to be able to defend your item of choice with comparative statistics, triumphs, records of accomplishment, income statements, popularity polls, reviews, recaps, filmographies and in some instances resort to demagoguery, populism, dirty tricks. Indeed, the only thing that can arouse heavier emotions than a discussion are our epic sessions of board games. Family members and most friends already refuse to play Risk with me and my very good friend Fatukel.

De troef van Santhoki

In de Surinaame politiek is de Voorzitter van de partij altijd de politiek leider geweest.

In het buitenland is de functie van Voorzitter vaak een inhoudelijke organisatorische job, gericht op het day-to-day management van de organisatie en bestaat er daarnaast een politiek leider. Dit is doorgaans de lijsttrekker bij verkiezingen, het gezicht van de partij en de afgevaardigde bij debatten.

De discussie binnen de VHP rond de persoon van Santhoki als kandidaat voor het voorzitterschap gaat uit van de oude gedachte en de oude situatie waarbij het vanzelfsprekend is dat de Voorzitter de centrale rol van politiek leiderschap toebedeeld zal blijven krijgen.

Wie echter uitgaat van de oude situatie heeft de ontwikkelingen binnen de partij in de afgelopen jaren en de politieke carriere van Santhoki niet nauwlettend gevolgd. Santhoki is een man van creatieve oplossingen en innovatieve politiekvoering. Zijn nationale en internationale ambities heeft hij grotendeels weten te realiseren door een integrale benadering en een rationele kijk op de zaken. Zijn CICAD voorzitterschap, Presidentskandidatuur en zijn ongekende populariteit bij kiezers maken hem onvermijdelijk als grootmacht binnen de partij.

Het scheiden van de functies van voorzitter en politiek leider, lijkt voor de hand liggend, nu uit berichten naar buiten lijkt te komen dat Santhonki de rol van 'campagneleider' aangeboden is. De stap naar politiek leider, met reductie van de verantwoordelijkheid van de voorzitter tot een administratieve functie, lijkt dichtbij. Het is echter niet onwaarschijnlijk dat zelfs het voorzitterschap in oude stijl alsnog Santhoki ten deel zal vallen. Als dat gebeurd is dit de volgende stap op het pad naar de regeringsleiding als President of Vice President.

De grote tent en de grote baas

Ronald Reagan introduceerde in Amerika 'Big Tent' politiek. Hij stelde de Republikeinse partij voor als een partij met een brede ideologie, waar stemmers met allerlei achtergronden en ideeën welkom waren. Hierdoor verwaterde het conservatieve gedachtegoed van de partij, maar won de partij aan populariteit, wat zich vertaalde in twee zittingstermijnen voor 'The Great Comunicator' zoals Reagan bekend kwam te staan.

In de Surinaamse politiek zijn er een aantal politici geweest die de Big Tent aanpak met succes hebben weten toe te passen. Het model is simpel, omdat de Surinaamse politiek tot op heden, met enkele uitzonderingen daargelaten, minder langs ideologische lijnen loopt, dan langs bijvoorbeeld regionale of etnische lijnen.

De machtigste functie in de Surinaamse politiek

President Venetiaan (1991-1996, 2000-2010) zal na 18 jaar terugtreden als voorzitter van de NPS. Daarmee komt een van de belangrijkste politieke functies ter beschikking. In de afgelopen 40 jaar heeft elke Voorzitter van de NPS op een bepaald punt gedurende zijn zittingstermijn de rol van regeringsleider vervult. Het voorzitterschap van de NPS betekent de facto leiderschap van de oppositie en een garantie voor kandidatuur voor het Presidentschap of Vice Presidentschap.

De NPS is gereduceerd naar vier Assembleezetels, onder andere als gevolg van de onderhandelingen over kieslijsten met Frontpartners en het verlies aan territorium in het binnenland. De nieuwe voorzitter neemt naar zetelaantal gemeten een middelkleine partij over. Naar ledenaantal, donoren, internationale goodwill, wetenschappelijk kader, structuren, geschiedenis en draagvlak bij de achterban en delen het Surinaamse volk, is de NPS echter een slapende reus.