Daarnaast wordt de industrie geteisterd door Eventmania: de druk om elk jaar een grote crossover te organiseren. Dit verhoogt de omzet voor de uitgevers voor de lopende titels en stelt een breder publiek voor aan andere karakters en het complete universum van een uitgever. Soms wordt dat op meesterlijke wijze gedaan (Civil War) en soms heel slordig (M Day). De voor- en nadelen van de evenmania ga ik in een andere post over Event Fatigue behandelen, waarbij ik tips zal geven over mijn favoriete crossovers van de afgelopen jaren. Wat ik hier wil doen is beginnen met een paar tips voor de (her)startende comic fan.
DC
Het zal bekend zijn dat ik absoluut geen DC fan ben. Het universum wordt te zwaar gedomineerd door Superman/Green Lantern types die wandelende Deus Ex Machinas zijn en weinig verhaal inbrengen als het op het alter ego aankomt. Iets als de briljante pannekoeken scene na de Onslaught saga in X-men zal je bij DC nooit meemaken, omdat de schrijvers de finesse missen voor dat soort icing on the cake. Mocht je toch een stand alone uit het DC universum willen kiezen dan zijn er twee absolute classics, die de populairste karakters van deze imprint featuren:
The Dark Knight Returns
Deze classic van Frank Miller is de perfecte mix van noir en sci-fi. De pre-apocalyptische sfeer is - gelijk de bijna bijna onlosmakelijk verbonden aan tijdsgenot Watchmen van Alan Moore, maar naar mijn mening ver superieur - captiverend en laat je proeft het sentiment van de koude oorlog door de pagina's heen. Tegelijkertijd is het de beste character study in minimalistische verhalen en een visueel ongeëvenaarde stijl die tegelijk een toevoeging aan en een homage op de galerie van Batman classics is. Frank Miller is op zijn best met donkere karakters die moraal ambigue keuzes maken. De donkerste versie van Bruce Wayne en Batman die tot nu toe neergezet is en een instant classic. Qua stijl zijn de Christopher Nolan films veel verschuldigd aan deze serie van Frank Miller.
Kingdom Come
Kingdom Come staat aan de oppervlakte bekend als het verhaal van de terugkeer van een bitter teleurgestelde Superman. Zowel de visuele stijl, die meer weg heeft van geschilderde kunststukken met olieverf, dan van de traditonele teken en inktstijl waar comics om bekend staan, als de terugkerende motieven van de chaos van vrijheid en de tyranie van orde, maken dit een classic. Hoewel de symboliek van de Trias Politica soms dik erop gesmeerd worden en het van tijd tot tijd in plaats van een ensemble stuk toch echt een Superman showcase dreigt te worden is dit een DC comic van ongekend niveau.
Marvel
Civil War
Marvel's eigen worsteling met de grenzen van vrijheid en de balans tussen vrijheden en tiranie, koos voor de tegenovergestelde idealistische blik als invalshoek en was niet minder gelaagd of uitdagend dan Kingdom Come. De verdeling van een pro- en antiregistratie kamp zorgde, naast hoogoplopende actie, spanning en de bijbehorende omzet, voor een commercieel en artistiek succes dat gefundeerd was op de speculaties van generaties van comic book fans. Captain America en Tony Stark kwamen tegen over elkaar te staan en de iconen van het Marvel Universum moesten een kant kiezen. De impact op de continuïteit was gigantisch. De marketing afdeling deed goed werk door een game te baseren op de gebeurtenissen. En ondanks de dreigende chaos, was het een intens en divers verhaal, dat door karakters gedreven en gedragen werd en meer morele ambiguïteit etaleerde dan gebruikelijk voor niet X-men gerelateerde titels van Marvel. De beste crossover in jaren. Zelfs de One Shots zoals War Crimes, waarin de Kingpin Tony Stark en Captain America als marionetten bespeelt is onvergetelijk.
Wolverine: Enemy of The State & Agent of Shield
Ik heb John Romita Jr's stijl nooit kunnen waarderen, totdat ik deze serie tegenkwam. Alle aspecten van Wolverine's karakter worden belicht. Zelfs in zijn 'afwezigheid' van de serie is hij een aanwezigheid en fenomeen op zichzelf. De serie is door het verhaal van de transformatie van Tomi Shishido in The Gorgon, een geduchte vijand voor Wolverine en de rol die Nick Furry speelt, een meesterwerk van modern warfare. Frank Miller en Jim Lee bewezen al dat Wolverine op zijn best was in Japan. Uit dit verhaal blijkt het weer.
Er zijn andere meesterwerken, zoals Darkness, Spawn en Sin City, die de aandacht verdienen. Maar dit is een goed startpunt.
PB
Geen opmerkingen:
Een reactie posten