Stevig in het zadel

Terwijl de media druk de Republikeinse primaries aan het volgen zijn, wordt er gespeculeerd over de Presidentsverkiezingen van 2012 en de positie van Barack Obama. Herverkiezing van een zittende President is in Amerika eerder de regel dan de uitzondering en de geschiedenis leert, dat een President zelden in moeilijkheden wordt gebracht door alleen maar de kandidaat van de andere partij. De grootste bedreigingen komen vanuit het eigen kamp. Zittende Presidenten die niet herkozen werden, traden zelf terug (zoals Theodore Roosevelt en Lyndon Baines Johnson) of werden gesloopt door een primary challenge (zoals Jimmy Carter door Ted Kennedy). De primary challenge voor Obama zou moeten komen van een formidabele tegenkandidaat. Iemand van het kaliber van Hillary Clinton of John Edwards. De politieke carriere van John Edwards ging na de bekentenis van een affaire, een buitenechtelijk kind en het overlijden van zijn trouwe, terminaal zieke, oudere, rijkere, strategisch beter onderlegde en onder financiële donoren beter geliefde echtgenote steeds harder bergafwaarts. Hillary Clinton heeft haar handen vol met het ministerie van Buitenlandse Zaken en lijkt het zowaar naar haar zin te hebben.

De pieken en dalen van de Hossana en Kruisigt Hem koren hebben nog nooit zo afwisselend en zo luid geklonken voor een zittende President als nu. Elke week wordt Obama tot Koning gezalfd of vervloekt. Hij heeft nog geen blijvend herstel van de economie weten te realiseren, maar afhankelijk van wie het oordeel uitspreekt, is hij toch een stille held vanwege zijn ingrepen op cruciale momenten. Hij heeft het Health Care stelsel hervormt en weet zelfs met een Republikeins Congress de wijzigingen overeind te houden. Hij heeft brede hervormingen doorgevoerd in de financiële sector, zodanig dat zelfs Hedge Funds legendes als George Soros een stapje terug moesten doen. Hij heeft Osama geliquideerd en Al Qaeda ernstige schade toegebracht en Amerika is onder zijn bewind tot nu toe ontkomen aan ernstige terroristische aanslagen. Op oorlogsgebied heeft hij zijn belofte van een terugtrekking uit Irak waargemaakt en Amerika weten te weerhouden van een kostbare langdurige betrokkenheid in Libië. De critici vallen zowel van links als van rechts aan, omdat hij te veel geld uitgeeft, te weinig banen heeft weten te scheppen en te weinig voor de achtergestelde groepen heeft betekend. Republikeinen vinden hem te links en een deel van de Democraten vindt dat hij te veel weggeeft aan rechts.

Barack Obama zal in 2012 niet het onbeschreven canvas zijn waarop iedereen hun eigen hoop kan projecteren. De campagne zal ook anders gevoerd worden. Hij zal zich niet kunnen onttrekken aan de politieke worstelingen en de vuilsmijterij. Vooralsnog lijkt het echter dat hij stevig in het zadel zit. Rick Perry, Michelle Bachmann en Mitt Romney zijn niet de formidabele kandidaten die een zittende President makkelijk aan het wankelen zullen brengen, ongeacht hun populariteit binnen hun eigen partij. Jon Huntsmann is vooral interessant in 2016 en zal het binnen zijn eigen partij niet redden en tijdens de een op een strijd met zijn oude baas niet geloofwaardig overkomen, vanwege zijn baan als Ambassadeur in China onder Obama. De herverkiezing is nog een feit en de strijd is nog niet gestreden, maar het is lang niet zo spannend als de constante berichtgeving doet vermoeden.