Liefde voor de natie

Paramaribo,

Afgelopen dagen was ik in Cayenne, Frans-Guyana, voor een internationaal volleybal toernooi. Hier was ik deel van een delegatie die Suriname moest vertegenwoordigen. We waren daar als Yelyco / Suriname. We speelden tegen de sterkere teams uit Frans Guyana en omstreken.

Op de eerste dag van de 5-dagen durende trip werd de reis van Paramaribo naar Cayenne gestart.

Op een vroege vrijdagochtend werd ik om 5:30 wakker gebeld om te vragen waar ik was. Ik had me verslapen....gelukkig stonden ze voor de deur om mij op te halen. Ik ging snel de douche in en me tassen die al ingepakt waren konden direct mee.

We reden in 3 mini busjes onder politie begeleiding richting Albina. In de zware rit kregen we verschillende verhalen van de chauffeur van mijn bus te horen op welke locaties bosland creolen berovingen op de weg konden doen. Het was dus steeds opletten dat we geen onverwacht "oponthoud" hadden.

Aankomst op Albina na 3 uur te rijden in een te kleine bus met vrees voor alles moesten we nog even een uur wachten op de douane om alles daar in orde te maken voor het oversteken van de Marowijne rivier.  

Eenmaal in de 2 korjalen die we nodig hadden voor de groep en baggage is het genieten van een zingende en dansende bootsman die ons bedreigd met de woorden “Me singi poku dja….maar u no ab fu draai kon baka ef u no win den fransman”.

We komen aan op St. Laurent en kijken naar een blondine met een strakke blik die naar ons kijkt alsof we criminelen zijn….GENDARMERIE….overal GENDARMERIE…

Nadat alle VISA is gecheckt stappen we in een prachtige bus met airco die geen politie begeleiding nodig heeft en wel de gehele groep aan kan. Ik neem een plaats voorop en de rit richting Cayenne begint…zouk muziek en nog meer zouk muziek..heerlijk. Na weer 3 uur te rijden komen we aan bij onze verblijfplek.

We krijgen na weer wat te wachten te horen welke kamer we in gaan en met wie.

De heren en dames apart !!

We nemen de eerste maaltijd van de trip die niet te vreten is een uur later tot ons….

We mogen na de vermoeiende reis een uurtje liggen in bed en moeten daarna naar de hal om te gaan trainen….

Bij de hal aangekomen begint de training…ideaal is het niet..luie lichamen en acclimatiseren aan vooral de slechte vloer van de hal is een feit..

Na de training gaat alles gesmeerd en ronden we de dag af met een teamgesprek inclusief coach en cooldown in het zwembad van onze verblijfplek.

De volgende dag is de start van het toernooi waar we voor zijn vertrokken.

We gaan met bus richting de hal. Daar is een defilé gepland waarbij alle verenigingen die mee doen een badge krijgen om aan te geven voor welke land/club ze meedoen. Alle teams gaan op het veld waarbij voor een ieder het volkslied wordt gespeeld door een orkest /uitgebreide brassband.

Met noten wordt als eerst het volkslied van Brazilie gespeeld. Ik krijg direct visioenen van Romario,Bebeto en Ronaldo bij de voorbereiding voor een grote voetbalwedstrijd bij het horen van dat volkslied. Op dat moment vraag ik me af….zullen ze het Surinaams volkslied ook spelen ??

Wij hadden begrepen dat we het uit volle borst zouden moeten zingen want die hadden ze niet J

Het verbaast me enorm als we de prachtige klanken van ons “Opo Kondre” horen galmen in een hal in Cayenne voor het toernooi. Kippevel ..kippevel…kippevel…… uiteindelijk allemaal de moeite waard om dat moment op die locatie tussen allerlei vreemd sprekende mensen een gevoel van trots en liefde voor Suriname te hebben. En dan ook uit volle borst meezingen he!!