De Arabische lente, zoete koek is plakkerige troep‏

De berichtgeving via de media over de Arabische revoluties is eenzijdig, partijdig en onjuist. Zo zouden Twitter en Facebook de val van jarenlange dictatuur veroorzaakt hebben, zou het allemaal op een vredige manier gebeurd zijn en hebben de monsters plaatsgemaakt voor een bottom up democratie. Het is een aantrekkelijke fabel, maar desalniettemin een fabel. Als er iets euforie verdient, is het geen zege van de democratie, maar een overwinning van het imperialistisch opportunisme, in ere hersteld en terug van nooit weggeweest. In een korte periode is Egypte van belangrijke handelspartner, strategische partner en favoriete budget vakantiebestemming door de opiniemakers verandert naar een horrorshow van een corrupt totalitair regime. Gadhaffi werd van een tot inkeer gekomen, schadevergoeding ophoestende vriend van het westen en voorbeeld voor Afrika, meteen weer bekroond tot een gevaar voor de veiligheid en de belichaming van het kwaad. Begrijp me goed, ik keur elke vorm van dictatuur ten strengste af. Wat er bij mij niet ingaat is dat onze regeringen informatie delen, wapens en middelen verschaffen aan en diplomatieke banden onderhouden met nieuwe regimes, die met geen enkele andere legitimiteit dan die waarmee Mubarak en Gadhaffi regeerden, namelijk puur geweld, zichzelf de macht hebben verschafd over hun land en volk. Het beeld van democratie en vrede, gaat in mijn gedachten niet samen met 50.000 doden. Om het in perspectief te plaatsen: ongeveer de helft van de troepenmacht die op het hoogtepunt van de oorlog in Afghanistan door Amerika werd gestationeerd, destijds beschouwt als een van de meest dramatische escalaties van een militair conflict in de geschiedenis van moderne oorlogsvoering. Mijn beeld van een overwinning van democratie en vrede, is niet dat van rebellen die een stad binnen trekken en hun overwinning vieren door met volautomatische wapens in de lucht te schieten. Volautomatische wapens en verspilde kogels die van u en mijn belastinggeld gekocht zijn. Mijn beeld van een overwinning van democratie en vrede, gaat enigzins gepaard met verkiezingen. In het verleden zijn de randen van de inbreuk op souvereiniteit in het teken van democratisering opgezocht. Zo werd in het geval van Panama de nieuwe Panamese President beëdigd op een Amerikaanse militaire basis. En werd Aristide vanuit ballingschap ingevlogen om Cedras te kunen verjagen. Maar het zonder al te veel beleid erkennen van rebellenbewegingen die nog niet het gehele land bezet hadden, het betitelen van een militair regime als democratisch en het massale circus van onwaarheden eromheen, is nog nooit op zulke grote schaal vertoond.